Maandagavond 6 juni behandelde de gemeenteraad een casusonderzoek van de inspecties. Wat een rotwoord: casusonderzoek. Zo ziet men dat in Den Haag e.o. Zelf werd ik er in de nacht van 6 op 7 juni een paar keer wakker van. In de weken van voorbereiding zag ik vaak de twee roze beren die ik aantrof op het graf van Sharleyne…
Twee vieze roze beren op dat graf. In de modder met al die andere speelgoedjes, windmolens, brieven en tekeningen. Twee roze beren. Een casusonderzoek van twee roze beren. Had ze deze knuffels bij zich in de nacht van 8 juni 2015? De vieze roze beren zijn een symbool dat we het hier hebben over een vrolijk blond meisjes van maar 8 jaar. En niet over casussen, instanties, overlegstructuren en communicatielijnen. Een meisje zoals we ze nu ook ergens in Hoogeveen kunnen tegenkomen. Hopelijk kunnen we onder het motto ‘nooit meer twee roze beren’ dit in de toekomst voorkomen…we weten beter. Maar moeten er alles aan doen. Ieder kindje is het waard. Machteloosheid blijft. Daar ben ik geen raadslid voor geworden!@#J$!
En dan dat wakker worden, dat gebeurd me niet vaak. Het moest rond 2.16 uur geweest zijn. Rond 3.11 uur weer, half slapend zag ik de foto met het lachende gezicht van Sharleyne. ‘Had je niet meer kunnen doen’ klonk er in mijn hoofd. Ik denk dat er wel 100 Hoogeveners zijn die vanaf 8 juni 2015 zich die vraag gesteld hebben. Misschien wel 1.000 of zelfs 10.000. Een aantal ken ik. De school, de lieve juf, de uitvoeringscoördinator welzijnwerk, de betrokken ambtenaren. De vader en moeder. Natuurlijk zij er die we ‘kennen’ uit de media en zij die we niet in de media zijn. De intens verdrietige grootouders Wim en Jos bijvoorbeeld.
Wat een klotenavond zo’n debat over verbeterplannen, over systemen, meer en betere communicatie, de rol van de wethouder, OTS wel/niet, moties en toezeggingen. We moesten het doen, maar eigenlijk ging het nog steeds wat langs me heen. Wat bereiken we voor deze families in problemen, schulden, verslaving, in stress en ruzies? Voor al die kinderen die leven op het randje van veiligheid/onveiligheid. Voor allen die naar eer en geweten zich voor deze gezinnen en kinderen inzetten. En dus bleef de vraag doorklinken in mijn hoofd. De NRC-journalist vroeg mij ook al in de eerste pauze: hadden jullie als raad vanaf 1-januari 2015 niet meer moeten doen? Rond 8 juni heb ik vooral gelet op de rol van de gemeente. De initiatieven van Karel Loohuis, die door Bert Otten terecht daarvoor gewaardeerd werd. Hij was er in de nacht van 8 juni 2015. De zware gang naar vader en grootouders. Hij maakte die. Echter pas deze maand, in aanloop naar deze 6 juni 2016, ging ik meerdere dagen aan de slag met de andere aspecten van dit dossier. Tot nog toe was het in goede handen geweest bij onze fractiespecialisten. Die zo veel weten van zorg, jeugd, welzijn en de situatie rondom Sharleyne. Had ik meer moeten doen? Hadden wij als gemeenteraad meer moeten doen? Zijn wij onvoldoende alert geweest? Ik stelde me deze vraag ook al in september 2013 toen een van onze cliënten zich en zijn kinderen van het leven beroofde. Tientallen keren hadden we geprobeerd zijn financiële situatie goed duidelijk te krijgen. Altijd kwamen er weer nieuwe leningen of nieuwe schulden boven. We waren er als accountants direct bij betrokken. Kapot waren we van de afscheidsbrief van deze vader. Het blijft een bizar moeilijke vraag waarop het antwoord eigenlijk altijd achteraf gegeven kan worden. En dat lukt ons bij Sharleyne nog niet eens…..
Een discussie in de raad ging over dit onderwerp: wethouder welke extra stap gaat u zetten in dergelijke situaties? Ik denk ook: wat voor extra stappen moeten wij als ouders, buren, onderwijzers, politici, welzijns- en gezondheidszorgwerkers nu precies zetten als weer in zo’n situatie komen? Ieder moet (!) over deze vraag nadenken. Voor ons als raad is ook dit weer een dilemma van de ‘betrokken distantie’. Hoe blijf je goed op de hoogte van problemen, risico’s, gevaren zonder dat je te dicht op het proces c.q. het dagelijkse werk komt te zitten. Na 10 jaar in raden van commissarissen en nu dus 2+ jaar in de gemeenteraad blijft dit fenomeen steeds weer te voorschijn komen. Ik kan u zeggen soms, of misschien wel regelmatig, is dat frustrerend. Als toezichthouder, raadslid of commissaris (niet 100% vergelijkbaar) krijg je niet alles mee en moet je niet alles mee willen krijgen. Besturen of toezicht houden op hoofdlijnen noemt men dat soms. Ik ben eigenlijk een expliciet tegenstander van deze terminologie. Liever heb ik besturen of toezicht houden op de zaken die er echt toe doen. Vanuit sommige details ontpopt zich de grootste ellende. Misschien moeten we, bij ervaren mensen, meer ruimte laten voor ‘buikgevoel’. Dat gaat bij protocollen en procedures minder makkelijk. Vooral als je te gemakkelijk bent of juist te zwaar. Blij dat wethouder Gert Vos, de werkers van jeugd en gezin, SWW e.a. wil steunen als ze wel overwogen een extra stap gaan doen, die niet helemaal in lijn is met de protocollen….kijken hoe dit weer op de agenda van de gemeenteraad gaat komen? Een klacht, een claim of nog een kind in de gevarenzone? Voor iedereen betrokken geldt ‘blijf gezond verstand gebruiken’, kijk niet weg en ga d’r op af en leg contact buiten de vergaderingen om met andere betrokkenen. We weten wie er gemiddeld bij een opdracht betrokken zijn. Laat je gevoel spreken! Voor de organisaties geldt: houdt de mensen een paar jaar op dezelfde plek, zodat ze de ervaring en relatie kunnen opbouwen die nodig is voor dergelijke moeilijke dossiers. Ervaren professionals mogen dus ook op hun gevoel afgaan…..
De laatste rustplaats voor Sharleyne. Nog geen grafsteen, wel heel veel aandacht…!
Op zaterdag 11 juni stonden er twee interviews in de krant:
Met wethouder Gert Vos:
https://www.dvhn.nl/drenthe/Wethouder-Hoogeveen-%E2%80%98Ingrijpen-in-gezin-is-heel-zwaar-middel%E2%80%99-21417762.html
Met moeder Helene:
http://www.trouw.nl/tr/nl/4492/Nederland/article/detail/4318490/2016/06/11/Sharleyne-was-niet-miezerig-maar-een-levenslustig-kind.dhtml
Dit dossier is dus nog lang niet gesloten, de raad moet er mee verder. Het was wel het meest memorabele ‘debat’ uit deze coalitieperiode. En voor mij dan vooral het meest machteloze.
Sharleyne, haar roze beren liggen in de modder op haar graf. Je moest eens weten hoeveel aandacht jouw leven nu krijgt….tot aan de minister is er belangstelling…je hebt er helaas niets aan…..
