Christus gif of anti-gif, daarover ging een discussie ik online (op een verkeerde plek) voerde. Hierbij mijn reactie.

Afgelopen week kreeg ik met een anonieme persoon een discussie over het gebruik van Bijbelteksten. Op de voetbalwebsite ‘www.tweenul.nl’ werd geschreven dat de verloren zoon teruggekomen was. Ik was wel in voor een bijdehante opmerking over het feit dat de verloren zoon, oud-speler van WKE, terugkwam naar v.v. Hoogeveen. WKE heeft door toedoen van Nederlandse fiscale wetgeving namelijk net als de verloren zoon haar ‘financiële middelen’ er door gejast en moest haar spelers melden ‘jullie krijgen geen vergoeding meer’. Vervolgens vertrokken velen van deze jongens naar andere clubs. Immers WKE is zo’n fijne club om bij te spelen, maar als ze niet betalen zoek ik graag een nog fijnere club…ach, beetje provocatie van mijn kant. Dat klopt zeker. Wens de heer van der Tuin natuurlijk veel spelvreugde bij zijn nieuwe club…daar gaat het niet om. En daarbij voetballen bij een zondagclub is toch prima te combineren met bezoeken van een kerkdienst? 1000 uur of 1900 uur, moet te doen zijn.

vandertuin

Terug naar de discussie over de Bijbelteksten. Deze werd door mij richting de ontmoetingen van de christenen uit het AZC ‘geschreven’. Christenen die ondanks alle ellende en vervolging ‘God bless you’ blijven zeggen. Die blijdschap van Christus uitstralen. 10 of 100 keer meer dan wij Nederlandse christenen, die het zo goed hebben! Natuurlijk hoopte ik daarmee de anonieme schrijver te raken in zijn of haar hart. Misschien zelfs wel om op de uitnodiging in te gaan om mij en de AZC-christenen te ontmoeten…? Uit de reactie kan ik opmaken dat dit er wellicht niet in zit. Ik kopieerde een stukje tekst:

Weet je wat een belangrijke oorzaak is dat er in een land als Iran, waar van vroeger uit sprake is van een sterk overheersende islamitische cultuur, christenen gevangen worden genomen, mishandeld worden en worden vermoord? Dat is evangelisatie, waarmee het absolute vergif van de samenleving verspreid wordt. Uit wetenschappelijk onderzoekt blijkt dat primitieve, onderontwikkelde mensen, die weinig tot geen onderwijs hebben genoten en leven onder weinig hoopgevende economische omstandigheden extra gevoelig zijn voor indoctrinatie. Het is misselijkmakend hoe evangelisten een land binnendringen en daar met een soort van charismatische manier van communiceren non-info verspreiden, wat door de plaatselijke bevolking als lichtpuntje wordt beschouwd in hun levens die veelal onder barre omstandigheden geleefd worden, overheerst door de tirannieke overheid. Mensen worden door de evangelisten “bekeerd” met alle gevolgen van dien. Logisch, want de primitieve moslims zien dit als een regelrechte aanval op hun islamitische cultuur. Evangelisatie is het synoniem voor ellende.

Na dit gelezen te hebben was ik even stil. Dat Christus anno 2015 nog dergelijke tegenstanders heeft. Ik schreef nog een reactie, maar dacht vervolgens deze discussie moet ik naar elders verplaatsen. Ik stelde voor om nogmaals elkaar te ontmoeten. Daarnaast schreef ik deze blog. Ik ga even de opmerkingen uit het betoog langs. Overigens denk ik dat de schrijver gezien de uitvoerige reactie erg met het onderwerp bezig is en dat hij of zij er best door geraakt is. God bless you denk ik dan maar.

Evangelie als vergif

Dat komt hard aan. Vergif is meestal bedoeld als middel om iets of iemand te doden. Evangelie als middel om iemand te doden? Christus is juist het anti-gif van deze wereld. Het redt van de dood. Dat is toch wel echt het tegenovergestelde. Zou de anonieme schrijver wel iets weten van het geloof en de steun van Christus in dit en het volgende leven?

Evangelie als non-info

Het evangelie als non-info. Noem de redding van Christus maar non-info. Afgelopen jaar heb ik mensen mogen ontmoeten die stervende waren. En die konden zeggen ‘treur niet om mij, ik ga het Licht tegemoet’. Dat is toch zeker het tegenovergestelde van non-info. Dat is informatie die van levensbelang is.

Evangelie als lichtpuntje

Ja, in Iran hebben ‘primitieve onderontwikkelden mensen’ behoefte aan lichtpuntjes. Dat klopt wel. Overigens zijn de Iraniërs en Irakezen die ik in onze kerk mocht ontmoeten geen onderontwikkelde mensen. Ze hebben bedrijven gehad, opleidingen genoten waren arts, ingenieur of medewerker bij Ericsson. Zeker niet primitief en onderontwikkeld. Zou de anonieme schrijver wel eens mensen uit het AZC hebben ontmoet? En ja, als je 9 jaar in de cel komt te zitten dan ben je blij dat Christus een lichtpunt in je leven is. Het is je enige houvast. Het geeft je kracht om door te gaan. Dus zeker geen lichtpuntje, maar lichtpunt. Mooie beeldspraak. Christus het lichtpunt van de wereld.

Evangelie als bekering

Christus vraagt wel overgave, dus bekering. Je kunt moeilijk twee heren dienen. Hoewel wij in de westerse samenleving wel met veel overgave ons inzetten voor andere doelen dan Christus. En zoals blijkt uit de reactie valt er nog veel te vertellen over het geloof in Christus. De bekering volgt dan vanzelf. Ik geloof niet dat hier, noch in Iran mensen gedwongen worden in Christus te geloven. Christus is liefde, daar past geen dwang bij. Als ik lees dat Iran ook hoge functionarissen overstappen naar het (geheime) christelijke geloof dan denk toch niet dat een stel evangelisten dat pratenderwijs heeft kunnen bewerkstelligen. Dat is inspiratie die vanuit je binnenste komt. Wij noemen dat ook wel de heilige Geest van God. Een geestelijke inspiratie.

Evangelie als aanval op islamitische cultuur

Bij Open Doors is Iran gestegen van plek 9 naar plek 8 als het gaat om Christenvervolging. Niet zo zeer vanwege de religie op zichzelf, maar omdat het de Westerse invloed symboliseert. Lees het rapport van Open Doors maar:

Het christendom is sinds december 2013 officieel in Iran toegestaan dankzij de meer gematigde president Rouhani. Maar andere religieuze politieke leiders, waaronder de hoogste leider ayatollah Khamenei, zien het christendom als een westerse invloed die afbreuk doet aan de islamitische identiteit van het land. Dat zorgt voor spanning en terreur. De verschillende kerkgemeenschappen groeien. Er gaan berichten dat zelfs kinderen van islamitische religieuze en politieke leiders zich bekeren tot het christendom. Dat zet de kerk ook steeds meer onder druk. Het invoeren en publiceren van bijbels in het Farsi en het geven van bijbelcursussen is illegaal. Evangeliseren onder moslims is streng verboden. Kerken mogen geen nieuwe leden in hun gemeenten opnemen. Daardoor vergrijst de kerk.

Veel bekeerde moslims en etnische christenen ontvluchten het land. Onder degenen die blijven, groeit de angst door het strenge toezicht op kerken. De nieuwe vrijheid voor kerken is relatief en bestaat voornamelijk op papier: alleen kerken voor ethnische Armeniërs en Assyriërs zijn toegestaan. Zij mogen geen Iraniers toelaten en samenkomsten in het Farsi – de Iraanse taal – zijn streng verboden.

Tenslotte

U begrijpt dat de negatieve houding van de anonieme schrijver mij raakte. Ik had misschien de discussie niet moeten zoeken? Andersom, misschien zet het hem of haar ook aan het denken. Met deze blog hoop ik zijn of haar gedachten te doen veranderen. Naïef? Het zij zo. Christus een lichtpunt in de wereld. Liefde (zeker geen alleenrecht van Christenen), kan deze wereld beter maken. En dan volgt nog veel meer moois als we naar het Lichtpunt toe reizen. Die reis zullen we allemaal een keer moeten maken. Leve het Licht van het Leven.

Een overtuigde EJK