Het was een bijzondere week. Het einde van het leven kwam herhaaldelijk terug.
Afgelopen zaterdag was de dag voor het definitieve afscheid van Josette. Een lieve schoonzus. Belangrijk in het leven van vele mensen. Ze zal zeer worden gemist. Je wordt dan zo maar op je verjaardag naar Huis geroepen. Haar lijden mocht eindigen en daarmee werd ze verlost. Persoonlijk vroeg ze mij één van dierbare mannen te zijn die de kist met haar lichaam mochten dragen. Onder enige regie van Rene van der Wenden verliep dat goed. Samen met Hans, Gert en René. En schoonzonen Jeffrey en Huib. Het was een zware klus. Niet fysiek. Wel mentaal. Vooral de gang de kerk uit. De vele emotionele gezichten grepen mij aan. De gedachte ‘blik op oneindig’ kwam bij mij boven. En dat is zeer bijzonder als we de woorden van Josette d’r naast zetten. Oneindig. Dat is onvoorstelbaar mooi. Tot ziens in de hemel zei je….
Na het zware weekend weer ‘gewoon’ aan het werk. Een offerte bij een uitvaartvereniging. Gesprek met het bestuur over de cijfers van een uitvaartverzekeraar. Dat komt net in deze week.
En dan rij ik op donderdag in de file bij Amersfoort. Ik denk het kan toch geen toeval zijn dat je minuten lang naast de donkere ‘bovengenoemde’ auto moet rijden. In deze haastige foto tijdens het rijden zie je de kleine zonnestraaltjes in de zijspiegel….een zonnestraaltje verwarmd je hart. Wat zie je daar in, een signaal? een bericht? een opdracht? vertroosting?