Mejuffrouw Troela was onze kat. Blogje over het afscheid van een huisgenoot. Aanpassen moet. De les van afgelopen 12 maanden. Vandaag zit er weer een levensjaar op. Het 53ste jaar. Begin aan het 54ste levensjaar….gisteren afscheid van dat levensjaar, maar ook van Mejuffrouw Troela. Haar naam zei veel over haar….het is een beetje stiller in huis….
Het moet 2010 zijn geweest dat wij via schoonzus een ‘gemankeerde kat’ adopteerden. Deze kat was door te veel aandacht van andere kat of katten haar woonhuis ontvlucht en bivakkeerde in het fietsenhok van Unigarant (kan ook TVM zijn geweest). Ze was bekend met de Van Limburg Stirumstraat. Hoewel aan de zuidelijke kant, maar ze kende de gevaren van de ‘binnenruit’. Ze had dit zelfs ter nauwer nood overleeft. In die actie was ze wel haar staart verloren. Dat maakte haar schijnbaar weinig uit. Kortom als wij eens ergens een Europese korthaar (ook wel huis-tuin-keuken-kat) zagen lopen met een staart dan keken we daar raar van op. Eigenlijk was het we sjiek. Onze alledaagse kat leek op de Amerikaanse bobtail. Een zeldzaam ras onder de huiskatten, deze werd ontwikkeld aan het eind van de jaren ’60. Hij staat bekend om zijn korte staart, zijn “stompje”. De staart beslaat ongeveer 1/3 van een normale staart.
Deze kat liep zeer eigenwijs in en om ons huis rond. Het beviel haar duidelijk wel. Diverse locaties in de tuin waren door haar ontdekt. De eerste jaren zorgde ze ook voor natuur beheer van de vogel- en met name muizenstand in de omgeving. Dat werd met het klimmen van de jaren steeds moeilijker. De aandacht voor haar huisgenoten ging daarmee wel omhoog. Brutaliteit ook wel….
Langzaam werd het minder met deze huisgenoot. Via een bijkeukenraampje naar binnen klimmen werd door een klimplank makkelijker gemaakt. Des ochtends begroete ze je altijd met gemauw. Als de aandacht zich niet vertaalde in nieuwe brokjes of zo, dan ging ze aan de tussendeur krabben. Ze wilde daarmee zeggen ik weet dat boven nog baasjes liggen te slapen die me wel waarderen. Kortom echt dikke vrienden waren we dan ook niet. Gelukkig werd dat gecompenseerd door de andere (nu) drie dames in huis. Daar vond ze overdag ook vaak wel een warm plekje om de dag door te komen.
Deze bijna 17 jaar oude kat werd echter minder en minder. Hoewel ze nog dapper door de tuin drentelde wisten wij iets wat zij niet wist. Troela werd zieker en zieker….toen de arts dat ook constateerde moesten we aftellen…..
Zaterdag 12 december maakte ik een laatste foto van onze huiskat. Ze kwam gezellig (vinden sommigen) aan tafel zitten om te kijken of er nog iets te snaaien viel (ze kreeg overigens ook voldoende gewoon eten…).
Vrijdag 18 december 2020, mijn 53ste verjaardag. Als ik straks beneden kom is het een beetje stiller. De dames hebben afscheid genomen. Ik was te druk met de kerstspeech van Afier…sorry Mejuffrouw Troela. Je was een aardige huisgenoot.