Vandaag is het 21 oktober 2017, vorige week zaterdag werd ‘het levenloze lichaam’ van Djamila gevonden in een auto bij het politiebureau in Assen. Gisteren was een stille tocht om haar te herdenken en als protest tegen geweld tegen kinderen. Ik liep voor het eerst van mijn leven mee in een stille tocht. En ik wil er iets over schrijven…ik moet iets kwijt.
Op zaterdag 14 oktober is Djamila waarschijnlijk ook gewoon opgestaan. Wat een gewone zaterdag zou moeten zijn, werd een ellendig en verdrietig drama. Zo’n verdrietig einde van zo’n een jong leven. Als vader denk je aan je eigen dochters. Denk je aan al die jonge meiden die mee lopen in de stille tocht. De meiden van de turngroep. Van Olympia. De gymvereniging die zo’n speciale plaats heeft in mijn familie. De meiden uit haar klas en uit de klas van haar broertje. Lopen vanaf mijn oude basisschool (Dr. J. Waterink, nu Het Palet). Door ‘mijn’ Hoogeveen. Naar Wolfsbos, vlakbij ‘ons’ HZVV. Stoppen bij de DELU de uitvaartvereniging, waardoor geluk (school, gym of voetbal) zo dichtbij ongeluk ligt.
Tijdens de tocht gingen mijn gedachten steeds naar de vader en de moeder van Djamila en naar Oma Dineke. Dit verdriet heeft niemand verdient, maar zeker Dineke’s familie niet. Het moet zo’n 1998 geweest zijn dat ik voor het eerst te maken kreeg met Dineke. Natuurlijk kende ik haar voetballende zoons Arwin en Marco wel. Maar Dineke had ik bij HZVV veel van gehoord. De moeder van alle voetballertjes werd ze wel genoemd. Zeker zo’n 25 jaar was ze coördinator van de E-F-jeugd. Zorgde ze voor de sinterklaasavonden voor deze jeugd, was bestuurslid van het jeugdbestuur en afgevaardigde van HZVV naar de club van 11. Kortom bij Dineke en Lambert thuis ademde het naar HZVV. Iemand die zo zorgzaam is geweest voor zo veel kinderen, waarom wordt zo iemand zo hard getroffen in haar eigen leven. Burgemeester Karel Loohuis sprak ook dergelijke woorden. Het waarom van het overlijden van Djamila kunnen we niet beantwoorden. ‘Ook niet voor die lieve oma…’.
Aangezien ik een belangrijke dag op het werk had was ik netjes in pak met dasje op weggegaan. Omdat ik (natuurlijk) laat thuis was had ik me niet omgekleed. Kwam dus in regenjas met stropdasje aan bij het vertrekpunt. Ik schrijf dit omdat het indrukwekkend is dat zo’n 1.500 Hoogeveners de stille tocht meeliepen. Veel met kinderen. Veel met vlinders en veel met fakkels. In het uurtje wandelen heb je tijd om de mensen goed op te nemen. Wat een verschillen. Mannen met dasjes, stoere mannen, gewone mannen, vrouwen in trainingspak, vrouwen in modieuze kleding. Mannen, vrouwen en kinderen uit Hoogeveen. Gymnastiek, voetbal en uit allerlei achtergronden komen samen om aan Djamila en haar familie te denken. Het was indrukwekkend zo zei (kort, we mochten immers niet spreken bij een stille tocht) een van de leraren van het Palet. Zo veel mensen op het plein, de stoet door Hoogeveen. De foto van Djamila op het DELU-gebouw geprojecteerd. De wachttijd voordat je je vlinder kon neerleggen. De regen die inderdaad naar een huilende hemel verwees. De kaarsjes in de vensterbank bij DELU met op het laatst weer die foto van Djamila achter het raam van het DELU-kantoor, we moesten wachten in de regen en daarom was er veel aandacht voor dit spontane gezicht en de regendruppels op het raam. Met tranen in de ogen lees ik de eerste 2 letters op haar shirt….LO…wat een verdriet om dat moment met het gebrek aan liefde en dat, terwijl zovelen van haar hebben gehouden.
Blij stond ze op de foto en onwillekeurig dacht ik aan deze 1.500 mensen. Was er maar 1 van deze geweest die had kunnen ingrijpen. Die het had kunnen voorkomen. Iedereen had dit willen voorkomen. Eigenlijk wilden we niet in de regen door Hoogeveen lopen, stil staan bij haar foto of een vlinder neerleggen bij de voordeur van de DELU. Niemand wilde dat. Niemand wilde dat zaterdag 14 oktober zo zou aflopen en zo in ons geheugen gegrift zou staan. Toch waren er heel veel mensen, Hoogeveen deed het voor dit onschuldige meisje.
Ik liep de hele tocht ergens achteraan en om mij heen liepen ‘de beschermers van het Noorden’ (mooi tekst op hun jacks: custodes septentrionum). Stoere bikers die soms ook met hun eigen kinderen en fakkels de tocht volbrachten. Eigenlijk zijn het trikers. Dus rijden ze veel op driewielermotoren. De mannen waren op kistjes, legerbroeken aan. Indrukwekkend gekleed. Je kon horen dat ze geen Hoogeveense tongval hadden. Op 30 augustus 2017 noemde het Dagblad van het Noorden hen de ‘liefste motorclub van Nederland’. De CS Riders zijn een stichting van motorrijders uit alle lagen van de bevolking, op hun site noemen zij zich een broederschap die zich inzet voor het geluk van kinderen. Wat bijzondere combinatie. Deze mannen (en vrouwen) liepen ook achterin mee in deze tocht. Toevallig kwam ik in het gezelschap van deze trikers te lopen Een groot deel liep ik achter een biker met veel teksten op zijn rug.
Een trof mij enorm: no child should live in fear. Voor mij de boodschap van deze tocht. Laten wij allen daarvoor bidden en daaraan werken. Iedereen kan helpen angst bij kinderen te voorkomen. Niet meer voor Djamila, zo verdrietig, maar voor al die andere kinderen die deze zaterdagochtend met angst zijn opgestaan. Een veilig thuis dat willen we voor ieder kind. No fear dat was voor mij de boodschap van deze tocht. Een opdracht voor politiek, beleidsmakers, politie, trikers en bikers, leraren, maar ook vrienden en buren. De angst van een kind moet waar te nemen zijn. Iedereen moet werken aan ‘no child should live in fear’
onze vlinder ‘vliegt’ ook naar het gedenkplaats voor dit lieve meisje
Ook ik was erbij samen met onze Brothers and Sisters. ..
20 oktober is onze trouwdag en wij waren deze dag 50 jaar getrouwd, maar ik vond het te belangrijk om er bij aanwezig te zijn…..R.I.P Djamila en heel veel sterkte voor de nabestaanden. ..