Opgewekt geduld heet deze blog. Over Opwekking en mijn opdracht om geduldiger te zijn….

Afgelopen weekend was ik met 33 CGK-ers op Opwekking. Het Christelijke festival in Biddinghuizen. Steeds weer kwam in mijn hoofd terug: ‘Festina Lente’. Hierbij het verslag van een testje geduld en toch opgewekt blijven. Want dat word je wel op Opwekking…! Juich want Jezus is Heer.

Dit verhaal begint op vrijdag 1 december (sowieso sinds 1995 al een heel bijzondere dag). Die dag laat ik de VW T2 B met als kenteken 36-HB-07 op mijn naam overschrijven.  De bus is de rijdende romantiek en misschien wel een vervulling van de droom voor een 50 jarige….ideaal voor campagnes, maar het plan is groter. In mei 2018 ga ik er voor het eerst mee naar Opwekking. Na de campagne ga ik iets doen wat ik nog nooit gedaan heb: ik proberen de bus op te knappen. De grote dingen heb ik aan Diederik c.s. over gelaten, maar het houtwerk schilderen kan ik zelf.  Een geduldig werkje…in de drukt van supporter van HZVV zijn, sporten, thuis zijn, wat aan de tuin doen enz. ben ik meerdere zaterdagen mee bezig. Hemelvaartsdag en dat weekend kan ik alles afronden. De eerste proeve van geduld. Er zullen er meer volgen…

Geduld is helemaal niet mijn ding

Ik heb mijn agenda 2017 eens nagekeken. Het lukt om daarin 1.000 afspraken te vinden. Dus ook 1.000 voorbereiden. Uitgaande van 200 werkdagen is dat een gemiddelde van 5 per werkdag. Gelukkig heb ik ook een politieke baan. Gelukkig kan ik ’s avonds ook wat doen. Hoef ik niet alleen aan Afier te werken, maar heb ik ook nog meer klussen te doen. Dan lukt dat wel. Voelt dat druk? Eerder calvinistisch ‘lekker bezig zijn’. Maar het wel zo dat ik op allerlei manieren probeer tijdverspilling of wachttijd te voorkomen. Ik heb geen tijd om daar tijd aan te besteden zo denk ik altijd. Thuis stilzitten en TV-kijken? Ledigheid…is het drive of obsessie?

Vrijdag 18 mei

Op deze vrijdag in het hoogseizoen van ons accountants heb ik vrij gekregen. Meerdere zaterdagen gewerkt dus vond ik dat het wel kon. Gelukkig kon ik de ochtend nog productief besteden en onderweg de nodige telefoontjes doen… Op de ochtend kon ik bij Campodoor de (gebruikte) daktent van ‘Dare to be different’ op halen. Erik van Campodoor heeft me geholpen deze te plaatsen op laadvloer van de T2. Samen namen we heel tevreden foto’s van dit unieke project….

Bijna zou het project niet doorgaan omdat het reglement ‘omgebouwde bussen’ verbied. Overheidsvoorschriften….tekentafel-beleidsambtenaren-werk. Ergerlijk en volkomen tegen het principe van de ‘menselijke maat’.  Eenheidsworst, geen ruimte voor het individu. Vreselijk. Daarom gemaild en gebeld met Opwekking. Op donderdag 17 mei het verlossende woord: medewerkers Marjolein schetste de risico’s, adviseerde een tentje mee te nemen, maar gaf aan dat ik met de bus-o-tent mocht komen: ‘je kunt met de veld-wacht’ dit wel overleggen.  Vol goede moed ging in op vrijdag 18 mei om 14 uur met de bus-o-tent op weg. Naar mijn eerste Opwekking.

De eerste grote reis

Voor haar, de T2, was het de eerste grote reis met haar nieuwe eigenaar. Voor de campagne naar Assen en alles in omgeving Hoogeveen was geen echte opgave. Maar nu via Zwolle (IJsselbrug) naar Elburg en dan naar Biddinghuizen, was een rit van 75 km.  Normaal rij ik daar gemiddeld wel 2 keer per maand met de V90 langs. Ongeduldig als ben zelfs met iets meer dan 130 km per uur….nu met de T2 met een gemiddelde snelheid van 80 km per uur.  Maar wat een blijdschap. Dit wordt nog eens versterkt door de grote aantal duimpjes die je krijgt. Van andere (moderne en snelle bussen) maar ook van truckers. Die met ruim 100 km per uur je voorbij blazen. Wat een proeve van geduld. Bijna een keer zo langzaam rij ik naar Opwekking.  Rond 15.00 uur kom ik bij de toegangspoort. Enige wachten begint, gelukkig kan ik al gauw afbuigen naar veld F en verloopt de doorstroming redelijk snel.

Aangekomen op F 71

Als de Bus-o-tent arriveert op plaats 1 van veld F-71 kan de tent opgezet worden. Dat is door Erik prima uitgelegd. Topzaak ‘Campodoor’! Rond een uur of 16.00 (met de nodige theepauzes en vele gesprekken) staat de tent slaapklaar. Het spandoek van de CGK Hoogeveen wordt met chirurgische precisie bevestigd.  En ja, het kan in 10 minuten, maar het is toch heerlijk als de mensen belangstellend komen kijken. Complimenten over ‘uw mooie busje’ maken en weer die duimpjes. De Opwekkingsbezoekers zijn op de vrijdagmiddag al opgewekt!

Derde proeve van geduld

Dan verschijnen in geel hesje getooid de veld-wachten of ‘camper-inspecteurs’ de heer en mevrouw Schouwstra (uit Sud-West Fryslân). Ik zag ze al op de andere velden F rondgang maken.  Rustig zat ik op mijn krukje annex gereedschapskist (€ 3,5 bij het Goed) te wachten op hun komst. Vol vertrouwen, ik had immers de mondelinge toezegging van Marjolein en de inspecteurs zouden ook wel zien hoe solide en met veel liefde de bus-o-tent was gerealiseerd…

De heer Schouwstra had zich al goed voorbereid (of wist hij van mijn komst): ‘uw camper heeft geen RDW-camper-kenteken’  zo had hij uitgezocht. Ja, dat weet ik, maar een dergelijk kenteken is alleen mogelijk als je slaap- annex zitplaatsen, tafel en keuken hebt opgenomen. Dus een dergelijk kenteken krijg ik nooit. ‘Ja, das jammer dan moet u alles oppakken en vertrekken’.  Dat is dus wel een behoorlijke proeve van geduld mag ik wel zeggen. Wonderlijk was wel dat ik mijn debathouding, boosheid of zelfs diepe woede niet voelde opkomen. Ik bleef geduldig uitleggen dat ik dit zag als een ‘zelf rijdende vouwwagen’, me ook als zodanig had ingeschreven en vooraf uitgebreid contact had gehad waarbij mij op z’n minst de nodige ruimte werd geboden. Schouwstra (commissielid van –natuurlijk- de CU uit Sud-West Fryslân en zelfs bestuurslid van landelijk CU) bleef onverbiddelijk. Waarschuwde voor de harde hand van de ‘security’….en de nare bijkomstigheid dat je dan in de avonduren alles nog verplicht moest afbouwen.

Later leek dit allemaal niet heet te worden opgediend. Immers er waren meer ‘campers’ op het terrein die een ‘afgekeurd’ sticker kregen van de securitymannen. Er waren zelfs omgebouwde legerjeeps met tenten, trekkers met tent-karren en als klap op de vuurpijl stond op het medewerkersdeel van de Jozua-tent een Laro met een identieke daktent. Keurig het hele weekend. Netjes legde ik de Schouwstra ’s uit dat ze niet moesten overdrijven en achteraf had ik ter plaatse veel meer stampij moeten maken. Je kunt blijkbaar bij Opwekking niet boos worden op iemand die slechts zijn of haar taak moet uitvoeren. Natuurlijk ga hierover (en zeker over het met twee maten meten) een klacht naar de organisatie. De heer Joy van de informatietent weet er al van…

Kortom ik sleepte het K~~-tentje van het dak van de T2 en begon rond etenstijd met opzetten van een Vrijbuitertentje van 15 jaar terug. Dat was nog redelijk solide en stond na enig prutsen.  Natuurlijk moest de matras omgevouwen er ingepropt en een enkele kledingtas. De rest moest weer in de T2. In tussen snel bakje yoghurt met muesli als avondeten genomen en dan als alles weer opgeruimd is, denk ik rond een uur of 20 dat ik graag naar de eerste bijeenkomst wil met Henk Stoorvogel. Mis….de bus moest naar het parkeerterrein en inmiddels was Opwekking aan het volstromen.

spandoek nieuwe oplossing…

te laat….

De vierde proeve van geduld

‘Je moet wel op tijd komen, dan hoef je minder in de file te staan’….dat was een goede tip. Maar nu het 20 uur was moest de bus toch maar weg, want na het donker worden werd het veel lastiger parkeren. En ja, dan mag je zo het terrein afrijden. ‘Ik wil graag naar de parkeerplaats’ hoor ik me de verkeersregelaar vragen. Ja, dan moet u helemaal terugrijden en aansluiten…? Aansluiten? Hoorde ik dat goed? Kon je niet even binnendoor (1000 meter) naar het parkeerterrein rijden?? Nee, terug richting Elburg, dan rechtsaf en op de klinkerdijk zag je het al: honderden auto’s die stapvoets reden. Ik had dit met de luchtgekoelde T2 nog zo graag voorkomen en dan stond ik nu toch nog in een lange, lange file. Bijna 55 minuten later stond de schoonheid van een bus langs een stoffig weggetje achterop P4. Tussen allemaal nieuwe, moderne leasebakken. De bus waar ik een aparte garagebox voor gekocht had, moest ik op een goor weiland in de polder achterlaten om mij naar mijn ‘luxe tent’ te begeven. De superhandige daktent bleef opgevouwen achter op de laadvloer. De zondagmorgen ging ik voor het eerste weer even kijken. Een dikke laag stof bedekte deze schoonheid. Snel wat spullen gepakt en weer vertrokken. Het was niet om aan te zien, maar toch begon ik in te zien dat mijn geduld op de proef gesteld moest worden. De vierde (en vijfde) proeve van geduld had ik doorstaan…en natuurlijk had ik het uitwerpen van de netten aan de juiste kant van de boot van Henk Stoorvogel gemist. Jammer.

eenzaam in de nacht (foto Alvin, die meeleefde)

Proeve van geduld zes en verder

Het duurde nog vele proeven voor dat ik echt doorkreeg dat ik geduldiger moest zijn. Wachten voor toiletten, voor binnengaan van de grote tent, voor bezoeken van seminars, voor douches, voor ijsjes en zelfs voor het afrekenen van boeken (onder anderen ‘Rust’ van Carianne Ros kocht ik).

Proeve tien en elf zal ik nog noemen. Na het uitzoeken van boeken stond ik een lange rij voor de kassa in de lectuurtent. Net op dat moment komt een stem uit de geluidsinstallatie dat alle kassa’s zouden sluiten. De vrijwilligers van de tent gingen ter afsluiting met elkaar in gebed. En zouden een kwartiertje later weer opengaan….Natuurlijk kon ik weer niet boos worden of mijn geduld verliezen. Je gunt iedereen zijn of haar moment met God. Het moest zo zijn. De negende proeve van geduld of zo iets. En dan weet je dat er nog een grote proef moet komen….HET VERTREK. We pakken alles in (ik neem Roelof E. mee) en helpen dan nog bij de tenten van de familie Salomons. Dan rond 16.30 vertrekken we richting Hoogeveen. Maar ja, dat vertrekken dat hadden toen nog zo’n 15.000 mensen bedacht…ha, ha weer file op de klinkerweg en wel helemaal tot aan de stoplichten bij de brug naar Elburg. Hebben we dat een uurtje later bereikt, gaat net voor onze bus de lichten van de brug op rood. We moeten wachten op diverse bootjes….boos? Niet echt, wel bewust van de elfde proeve van geduld. De terugreis is natuurlijk sowieso een proeve van geduld. Rustig rijden we 80 gemiddeld naar Hoogeveen….zeer geslaagd dat Opwekkingsfestival. Je moet wel wat geduld hebben….

spiegel-file-selfie

En Opwekking?

Het was geweldig (!) en alle behelpen in tentjes, op intensief gebruikte toiletten, wachten in rijen, matig slapen vanwege de kou, helemaal waard. Als je met 20.000 man een kerkdienst beleeft en allemaal zingt ‘Juich want Jezus is Heer’ of met 65.000 man in een snelkookpan keihard zingt ‘o, happy day, happy day, You washed my sin away’…onvergetelijk.

Hoogtepunten geef ik weer met de onderstaande foto’s. Handen in de praise-stand, speech van David de Vos (zou ik ook minder met de stok op de rots moeten slaan….?), het gesprek tussen Buwalda en vicepremier Carola Schouten, de multi-tosti en zeker ook de saamhorigheid van de CGK-ers uit Hoogeveen, bijvoorbeeld door het gezamenlijk pannenkoeken eten….

de vicepremier in gesprek met zanger Buwalda

De Vos verdient voor mij een extra erkenning. Prachtig is zijn uitspraak:

“Als je door je hart durft te reizen, kom je daar uiteindelijk mooier uit,” vertelt David, die het boek ‘Reis door je hart’ uitbrengt…

David de Vos van ‘Go & Tell’

Fotoverslag:   

En we gaan vol vuur aan de slag. Als eenden die weten dat ze kunnen vliegen… (je moet er geweest zijn). Daarom sluit ik af met bijgaande filmpje van Matthijn Buwalda. Een lied wat Carola Schouten nodig had om door de coalitieonderhandelingen te komen.  Laten we het vuur brandende houden!

https://www.youtube.com/watch?v=FmIfr7rAw98

Hing dit toevallig op het toilet? Nee dus, vol vuur en vol vertrouwen op naar Opwekking 2019!