Toeval? 

Gelooft u in het lot, karma, dat u gestuurd wordt, dat God u geleid? Ik zou er op deze gewone dinsdagavond haast in geloven. Het is moeilijk maar als je terugkijkt denk je wel eens:  Het heeft zo moeten zijn. Zo ook gisteravond. Leve de verscheidenheid!

Op dinsdag 6 december zijn er 2 bijeenkomsten in mijn kerk. Ik was deze dag als onderdeel van mijn Big 5 for Live al om 17.00 uur thuis. Had na het eten nog wel twee gespreksverslagen gemaakt en naar mijn collega’s gemaild. Was dus wel, ondanks het thuis eten met mijn gezin, wel even productief…en daarom schoot ik pas om 19.45 uur de schoenen aan en wandelde op mijn dooie gemak naar de Centrumkerk. Daar om 19.55 aangekomen keek in de ogen van zo veel blije Christenen, zag kaarsen bij de deur staan, hoorde enthousiasme en zag mensen elkaar als begroeting omhelzen. Oei, ben ik wel goed? Nee, ik stond bij de verkeerde bijeenkomst. Ik moest in de Ichthuskerk zijn…2 kilometer verder op. Dat heb ik weer. Dan zal ik die bijeenkomst moeten missen. Broeder Willem zag de teleurstelling op mijn gezicht. Hij gooide mij zijn autosleutels toe en riep. Hier neem mijn auto dan haal je het wel…..Zo scheurde ik in de Punto van de blije Willem (goed nieuws over zijn zieke vrouw Ina maakte hem nog blijer) naar de Rozenstraat. Daar aangekomen was de kerk op slot. Ik klopte aan en werd nog net binnen gelaten. De koster was nog even bezig geweest en hoorde daarom mijn kloppen. Net op tijd. De kerk zat goed vol, ongeveer 25% van de zondagse kerkgangers was gekomen ondanks de redelijk onduidelijke uitnodiging. Wel uitgestreken gezichten. Bedrukte gezichten mag ik wel zeggen. Kerkzijn is ook niet alleen feestjes vieren schoot er door mijn hoofd. De kerkenraad had een dienst belegd onder de noemer ‘gebed en verootmoediging’.  Dat laatste had ik als gastheer afgelopen zondag nog uitgelegd. Meeste treffende uitleg van verootmoediging was wel: klein worden voor de Heer. Dominee en promovendus (op weg om professor te worden) Jan hield een inleiding. Hij sprake over verschillende kampen, tegenstellingen, veel verschillen in opvatting, over dat het goed mis zat in onze kerk, dat de kerkgangers zelfs geteld werden om vast te stellen wie welke dienst bezocht. Hij zag het gebeuren vanaf de zijlijn zo stelde hij. Sommigen vonden de diensten te evangelisch, anderen te belegen. ‘Verheugd de Heer zich als hij onze diensten ziet’ zo hield Jan het gevolg voor. Samen gemeente zijn word door de verdeeldheid belemmerd. Verscheidenheid mag geen verdeeldheid geven. Het ondermijnt het gemeentelijk leven. Een kil moment was wel dat Jan aangaf zich te schamen voor de christelijk Gereformeerde kerk van Hoogeveen. Elders in Nederland kreeg hij vragen: wat is er toch aan de hand in Hoogeveen…Volgens Jan spanningen en een gemeente die het moeilijk heeft. Paulus schreef in 1 Korinthe 1 vers 3 tot 13 over de eensgezindheid van de Christenen. Christus is niet te verdelen dus moeten we scheidingen tegen gaan. Jan stelde voor de gemeente voor te gaan in verootmoediging.

Dan kantelt de toespraak. Hij ‘we moeten de weg gaan die de Heer ons wijst’. De ander voluit accepteren als broer en zus. Letterlijk: De ander ruimte geven om samen de Here groot te maken. Bereid te zijn te zoeken naar de weg waar we elkaar geestelijk vinden en (!) ruimte geven de Heer te dienen. En nog een keer: Elkaar vasthouden en ruimte geven. Zo kwam er met 5 keer het woord ‘ruimten’ een einde aan 50 minuten toespraak. Een stevige door-de-weekse preek. Na het zingen van amen, amen gingen de mensen zwijgend de kerk uit. Ze waren verootmoedigd. Daar hoort stilte bij. In de hal werd er voorzichtig gesproken. Maar men was toch vooral bedrukt.

Zelf heb ik als opdrachtnemer van de Kerkenraad vanaf 2012 gewerkt aan ‘geestelijke groei van de gemeente’.  In samenwerking met tientallen broers en zusters. Helaas wel in wisselende samenstelling omdat het men soms te veel werd. Het blijkt zo moeilijk om iets te veranderen in de kerk dat daardoor mensen het gauw minder leuk vinden. Er zijn dan andere taken in en buiten de kerk die deze actieve mensen liever oppakken. Zelf ben ik nog steeds blijven zitten. Ik hou wel van wat veranderen en van een beetje debat…zo dacht ik. Niet de goede insteek. De diensten zijn nu keurig verdeeld in traditionele en moderne diensten. Zo’n 200-300 kerkgangers bezoeken in Centrum de groeidiensten. En zo’n 300-400 in Ichthus. Ik ontmoet veel blijdschap en ‘we doen het samen’ bij de groeidienst bezoekers. Niet de predikant regelt het wel. De dienst is meer van en voor ons allen. Impactvol is wat ik zelf zoek en wat ik de kerkganger gun. Daarmee komt zij of hij dichter bij de boodschap van het Geloof.  Heeft het hoofd én het hart er iets aan.  Komen kinderen en zoekenden beter mee. Wat als je 22 jaar geen kerk gezocht hebt. Dan is jargon en zijn de gebruiken je vreemd en heb je het moeilijk in de orthodoxe kerken. Geef mij dan de ‘vrolijk orthodoxe kerk’ maar. Daar is het niet vreemd om een oud-Nederlands Gereformeerd woord uit te leggen. Waarbij we ook als 20-tigers, 30-tigers en 40-tigers ons weer meer met elkaar verbonden voelen. En als projectgroep hebben we nog steeds het gevoel dat iedereen in onze kerk kan vinden in onze kerk wat zij of hij zoekt.  Netjes verdeeld. Politiek correct. Wij zijn niet degene die oproepen tot twee kampen.  Wij zoeken het Woord dichterbij God dan wij daarvoor deden.  Het mooie van de CGK is dat daar ruimte voor leek. We zien het ook door heel CGK-Nederland heen. Onze diensten zijn niet veel anders dan diensten elders in Enschede, Groningen, Zwolle, Nunspeet, Amersfoort, Amsterdam-Noord of Rotterdam….de jongere kerkganger is op zoek naar blijdschap, bemoediging, lofzang, authentiek en oprecht geloof. De jongere anno nu is wars van routinematig geloven. Geloof moet een zichtbare en voelbare lading hebben.  Daar moeten we om de kerk in stand te houden aanwerken. Mooi dat dominee Jan opriep om elkaar die ruimte te dienen. Dat word zeer gewaardeerd.

o ging ik vol gedachten op weg naar ‘mijn’ Punto. Waarom zien mensen die niet van veranderingen houden of die veranderingen te snel vinden gaan dat de kerk verdeeld is? Geef ieder wat hem toekomt….ik was vol vertwijfeling. Hadden mijn grappen makende kinderen dan toch gelijk? Was ik inderdaad de ‘kerkverdeler’.  Had ik in plaats van groei en beleving bij God, verdeeldheid en tweestrijd gezaaid? Dominee Jan had gelijk: er is er één die om dit soort zaken hartelijk lacht.  De PGG heeft altijd de hand naar iedereen uitgestoken naar iedere vorm van gemeenteontwikkeling. Echter stilstand is voor ons wel achteruitgang. Daar is de opdracht hier op aarde ons te dierbaar voor. Wij snappen de vraag van Rick Bikker: was is eigenlijk de missionaire opdracht van de CGK Hoogeveen… Zo scheurde ik door Hoogeveen. Ik moest immers de auto weer inleveren. In Centrum was de bijeenkomst nog gaande. Zou ik daar even bij gaan zitten? Open Alpha-avond. De Alpha-cursisten hadden er 13 weken studie en samenzijn op zitten. Dominee Lieuwe (niet te verwarren met Lieuwejan) sprak over advent en dat hij dan niet dacht aan de geboorte van Jezus, maar dat hij hartstochtelijk verlangde naar de wederkomst van die Jezus. Dat de aarde goed zal zijn. Hij sprak met passie. Daarna kwamen enkele van de cursisten vertellen over wat de cursus met hen gedaan had. Ik moet hier zijn dacht ik. Dat deze vanavond ook op mijn weg komt. Zo veel blijheid. En dat zonder enige vorm van kerkorde. Uit Jezus Christus spraken zij. Over de reis door het leven. Over het geloof dat vertrouwen en hoop geeft. De heer Douda sprak in gebrekkig Nederlands. Over dat hij zich opgenomen voelde in de gemeente van de Heer. Hoe hij geraakt was door de mede-cursisten op een manier zoals Jezus dat bedoeld had.  De man uit Mali kon niet lezen en schrijven en had door hard werken leren schrijven en kon in het Nederlands nu zijn ervaringen oplezen. Wat een mooi wonder. Na zijn speech stond een broeder op en omhelsde hem. Wat een verbondenheid.  Mensen spraken over het antwoord op de vraag ‘hoe is het met je geloof’. En hoe de Alpha-cursus hen weer bewust gemaakt had van dat Geloof. De Alpha is een feestje. Het maakt je rustig. Als echtpaar waren ze in het geloof naar elkaar toegegroeid. We zongen welk een vriend is onze Jezus en bijna 90 mensen gingen na een drankje geïnspireerd naar huis. God is liefde en redder van mijn leven stond op de gezichten geschreven. En allemaal mensen uit vele verschillende kerken. In grote verbondenheid door Christus. Zo verschillende mensen, zo verschillende achtergronden allen verbonden in de Redding die Jezus hen aanbod. En daarom blijdschap. Wat mooi. En wat toch een contrast. Zou de Heer mij dat willen laten zien? Thuis praat ik nog even met Anita die op mij gewacht heeft. Ik lig nog een poosje te denken over wat je op zo’n door-de-weekse avond allemaal gebeurde. Een museum-dag in mijn leven? Je moet de kunstwerken in je eigen museum-leven wel willen zien…..Vele opties om de Heer te dienen bekruipen mij.

En natuurlijk dat ik een ‘dief’ genoemd was.  Samen met Lieuwe liep ik terug. Bij zijn huis gekomen kwamen we tot de conclusie dat ik (omdat zijn huis –voor dat hij het kocht- afgebroken zou worden) de naam van die gevel had laten halen. Nu zat die tekst op mijn huis: Rien sans Dieu. Wanneer krijg ik het terug zo zei hij lachend. Beide wisten we het: we zijn niets zonder God. Rien sans Dieu als we ons dat maar beseffen en dan onze verschillen niet laten overheersen. We zijn elkaar zo nodig omdat er in Zendingsland Nederland nog veel werk te doen valt….!!