Een blog over uitverkoren zonen, onverwezenlijkte dromen, projectie en tennissen. Sem is gestopt met voetballen bij HZVV ‘geen plezier meer’ schreef hij op zijn afmeldingsformulier. Dan moet je ook stoppen…maar zo snel als hij d’r klaar mee is…zo lang duurt dat bij zijn vader…..
Gisteren verscheen een artikel in NRC over Hajo de Boer die het boek ‘mijn zoon de ajacied’ geschreven heeft. Over hoe gek ouders worden als hun zoon (of dochter) een beetje meer dan gemiddeld talent heeft. Als u een abonnement op blendle.nl heeft kunt u dit lezen. https://blendle.com/i/nrc-next/uitverkoren-zo-voelt-het/bnl-nn-20160820-2_08_1.
Ik haal de inleiding d’r even voor u uit:
Hajo de Boer (47) is, zoals veel mannen, een voetballiefhebber. Hij is een geboren Amsterdammer, dus Ajax was zijn club. Zelf speelde hij als kind een aardig balletje bij AFC, maar een toptalent dat was hij niet. Zijn voetballiefde gaf hij door aan zijn zoons, die allebei op voetbal zitten. En toen, op een dag nu twee jaar geleden, ging zijn telefoon. „Met Michel Hordijk, van Ajax.” Zijn jongste zoon Felix was gescout voor de beroemde jeugdopleiding van Ajax. Wat dat met hem deed? Waarschijnlijk wat het met alle voetbalvaders zou doen: „Ik zag hem al spelen bij Ajax 1, een transfer naar Manchester United of Barcelona zou een kwestie van tijd zijn. In feite stond hij al te zwaaien met de Wereldbeker.” Felix was 8.
Over zijn twee seizoenen als Ajaxvader schreef Hajo de Boer een boek, Mijn zoon, Ajacied . Hij fileert erin zijn eigen „idiote gedrag”, langs de lijn en daarbuiten. Hij schrijft over de menssoort voetbalouder, een soort die overigens veel overeenkomsten vertoont met de hockey- of tennisouder. Wat ze gemeen hebben, is een bijna oneindige hoeveelheid tijd en opofferingsgezindheid voor hun getalenteerde kind en hooggespannen verwachtingen over hun prestaties.
Dit zette mij ook en beetje aan het denken. De onverwezenlijkte droom om speler te worden van HZVV-1, had Sem die moeten verwezenlijken? Had ik me wel voldoende opgeofferd en had ik wel voldoende hooggespannen verwachtingen? Sem had toch, op het laatste seizoen na, veel gescoord en opvallend hard gewerkt…Dat laatste seizoen, vaak linksback, dat had bij mij ook de das omgedaan. A.J. Veneman als trainer van A2 in 1985/1986, zou als hij nog leefde, dat kunnen bevestigen….
Dat was het dan. De droom dat mijn zoon in HZVV-1 zou komen te spelen. Hij heeft lef en het voetballen vaarwel gezegd. Sem heeft er geen zin meer aan om in Sleen, Zweeloo of Nieuw-Amsterdam achter de rechtsbuiten van de plaatselijke trots aan te rennen. Hij heeft zijn lidmaatschap van HZVV opgezegd. Natuurlijk een bittere pil voor de rood-witte vaders. Vermoedelijk dus omdat ook ik niet aan het ‘zoon-doet-wat-vader-niet-kon’-syndroom ontkwam. Ik had nog zo gedacht dat Sem HZVV-1 wel zou halen. Het eerste van onze rood-witte-club. Hij heeft namelijk, zo werd door andere voetbalvaders bevestigd, iets wat zijn vader niet had: scherpte, doorzettingsvermogen en inzet. Hij was dan weer een Adrie van Tiggelen in de verdediging, een Neeskens op het middenveld of een Gerd Muller in de spits. En nee, een Manfred Kals was hij nooit. Dit seizoen ook zijn beste wedstrijden knokkend op het middelveld of in de spits gespeeld. Ik zag het al. In het verleden had hij zo’n moeite met verliezen. Hij kon stampend het veld verlaten na een verliespartij. Dat zag ik dit seizoen al minder. Gelaten onderging hij dat soort wedstrijden. Anderszins was hij dit seizoen toch ook enthousiast trainer van HZVV E8 geworden. Vol inzet ging hij iedere woensdagavond met de jongens aan de slag. Regen of kou? Sem ging trainen. En soms coachend op zaterdag. Ik moet even bij mijn team kijken en dan fietste hij in de vroegte al naar HZVV.
trainer Sem
Dan krijgt het rood-witte-hart weer een warm gevoel en lag de route naar HZVV-1 toch open. Want zo’n rood-wit-virus dat is toch besmettelijk? Hoewel mijn eigen vader had duidelijk een blauw-wit-virus van zijn geliefde gymvereniging Olympia. Decennia lang bestuurslid en nog nu nodigt Olympia hem ieder jaar voor de uitvoering uit als erevoorzitter. Mijn gym-carrière kwam recent en in het licht van het einde van Sem z’n voetbalcarrière ook nog aan de orde: ‘jaren betaald voor iemand die niet echt mee deed’ zo zei mijn vader. Bij uitvoeringen was ik ook niet vooruit te branden. Pas in 1979 toen ik op een maandagavond met mijn zwarte Adidassen met gele strepen naar HZVV mocht begon het te kriebelen. Ik zat op voetballen! In HZVV C13. Lager was er niet en zou er ook nooit meer komen. En nee, het team was niet voor mij in het leven geroepen. Toen ik in mei 1981 met C7 kampioen werd toen was ik HZVV-er, maar nog redelijk afstandelijk. In B2 en zeker ook in A2 hadden de trainers veel werk met mij. Ik kon onrecht helemaal niet verdragen. Kreeg ook mijn eerste en eigenlijk enige gele kaart van Scheidsrechter Botter (v.v. Hoogeveen, dus ik wilde dat eigenlijk niet tellen). Kortom is was niet echt gegrepen door HZVV…..Na een handvol bankzitmomenten bij A1 en een halfjaar meetrainen ging ik in 1987 naar HZVV-4. Het elftal wat uiteindelijk eind 1988/1989 helemaal leeg zou lopen. Jurrie Giethoorn en ik bleven over. Jurrie koos eieren voor zijn geld en vertrok naar v.v. de Weide. HZVV-9 werd gevraagd om de plek van HZVV-4 in te nemen. Onder één conditie: ze moesten de ene overgebleven speler er bij nemen. Zo bleef ik in HZVV-4….en speelde jaren op de voor het team minder riskante positie ‘linksbuiten’. Voetbal zat er wel in. De mooiste trucs en bewegingen was ik meester. Omhalen, vrije trappen in de kruising het zat er allemaal wel in. Ook opvallend sterk punt was de verbale aanwezigheid. Zo hebben deze mannen het tot 2002 volgehouden met mij. Op papier zelfs nog wel 10 jaar langer… Daarna ging actief zaalvoetballen. Toen dat niet te combineren bleek met geven van colleges op vrijdag, kwam er een lacune. Die gelukkig door Jaap Uiterwijk werd opgevuld. Nog geen 45 zat ik al bij de 45+ en mocht een balletje meetrappen. Fysieke ongemakken maakte dat na een slopende werkweek ook steeds moeilijker. Na 6 dagen werken en 4 avonden vergaderen was ik op de vrijdagavond redelijk leeg. Het was dan ook niet onverwacht dat er het bericht kwam: Kreuzeman heeft de groepsapp verlaten. Overigens had ik dat niet zelf geïnitieerd, maar het was begrijpelijk. Na C13, A1, HZVV-4, HZVV Zaal-5 en 45+ weer een mislukte stap in mijn voetballeven.
Maar waarom dan toch een rood-wit-virus? Ik vermoed dat het ontstaan is in december 1996. Ik had meegewerkt tussen de college’s en tentamens door aan de sloop van ‘clubhuis HZVV’. En in december was er een feestavond voor alle medewerkers. Ik weet niet waarom, maar ik had een plan gemaakt voor nog verdere uitbouw en groei van HZVV: HZVV Wembley-plan. Dat viel het toenmalige bestuur op. De familie Wobben (Frans en Erna) hebben toen gedacht: die moeten we in de gaten houden. In 1998 mocht ik (nog bikkelhard studerend voor RA) de rol als penningmeester van Erna Zanting-Wobben over nemen. Hun enthousiasme had me toen al aangestoken. Wat werkten deze mensen hard voor HZVV. Wat een mooie club. HZVV- Glasgow Rangers op 20 juli 2000. Wat een hoogtepunt. Op zondagochtend, de 21 juli zat ik om 600 uur ’s ochtends de kas op te maken. We zouden toch geen verlies geleden hebben…..kwam goed we hielden naast de prachtige herinnering er ook nog 6000 gulden aan over.
Zou Sem dat virus niet meegekregen hebben? In het verleden was hij als rechtsback bij B1 in de selectiewedstrijden ‘door de mand’ gevallen. Toen stond het voetbalgezicht ook op onweer. Topscoorder van B2 en dan twee halve oefenwedstrijdjes als rechtsback of als stopper bij B1 meespelen. Na een zomer afkoeling ging hij toch zijn tweede en meest succesvolle seizoen met B2 spelen. Vele goals volgende, maar vooral er werd hard gewerkt. Dus met Johannes naar A2 mee was afgelopen seizoen geen straf. In de bekerwedstrijd van A1 tegen DZOH meedoen was ook een mooie stap. Aangezien er voldoende spitsen en middenvelders waren dit seizoen vooral op linksback doorgebracht. Ergens kon hij daar zijn energie niet kwijt. Na de laatste training van dit seizoen eind mei werd de sporttas in de garage gegooid. Pas in augustus, dus maanden later, heb ik deze eens uitgepakt. Alles zat er nog net zo in als op die donderdag. Nooit meer naar omgekeken. Knap vond ik dat. Voetbalspullen zijn bij mij heilig. Nog steeds staan al mijn voetbalschoenen op een rij in de sportspullenkast in de garage. De schoenen kunnen zo weer beginnen. Zo blijf je blijkbaar dromen. Sem had dat blijkbaar niet. Mentaal had hij vermoedelijk al afscheid genomen en daarom kwam de opzegging ook pas een paar weken geleden. Niet meer interessant dat HZVV, was al geblokkeerd. Dus geen eerste training, geen oefenwedstrijden. En geen Jaap-Stam-scenario. Geen HZVV-1 voor een Kreuze. De vaders-die-het-zelf-niet-hebben-gered moeten zich d’r bij neerleggen. Zou het rood-witte-virus bij de een voor overkill bij de ander zorgen? Dan het ik het zelf veroorzaakt….
Dat was het dan, zit erop!
Dit weekend stond er ook een groot interview met Hans Kraay jr. in de krant. Volkskrantlezers hebben het doorgenomen. Over een jr die zwaar beïnvloed is door zijn vader. Al zijn vreemde gedrag als die speler van honderden gele en rode kaarten zou daar nog wel eens vandaan kunnen komen. Zijn vader speelde tegen Puskas van Real Madrid en Kraay Sr. scoorde in die wedstrijd. Altijd moesten de Kraayen winnen. Dat is Sem maar mooi bespaart gebleven. Complexe relatie tussen oduers en kindreren. Hajo de Boer sluit zijn artikel af:
Na twee seizoenen werd Felix weggestuurd bij Ajax. Hij zou niet langer worden dan 1.82 meter én twee andere keepers waren net iets beter. Hoe vond Felix dat? „Hij was vrij laconiek. Jammer, maar geen halszaak.” En de vader, teleurgesteld? „Néé, niet teleurgesteld. Kom nou, teleurgesteld in je eigen kind? Dat ben je als hij na vijf keer vragen de afwasmachine nog niet inruimt…” Felix keept weer bij zijn oude club, AFC. Zijn vader kan alweer bijna ontspannen naar een wedstrijdje kijken. Maar thuis ligt dus die brief. Van voetbalbond KNVB. „Beste Felix… je prestaties… opgevallen bij de scouts… uitnodigen… selectie…”.
Ouders blijven dromen over de successen van hun kinderen, blijkbaar is dat natuurlijk. Het wordt een bijzonder seizoen, waar zal ik eens gaan kijken? Tennis? Wat mij opviel in het artikel van Hajo de Boer was dat hij nog een zoon heeft. Die ziet de bui al hangen. Een vader die zijn zoons onverwezenlijkte dromen moet laten vervullen. Hajo schrijft daarover:
„Waarom moesten mijn zoons zo nodig op voetbal? Omdat ik het zo graag wilde, ik heb het ze opgedrongen.” Bruno, zijn oudste zoon, voetbalde ook niet onverdienstelijk. „Maar toen zijn kleine broertje bij Ajax kwam, en ik me gek begon te gedragen is hij er acuut mee gekapt en gaan tennissen. Een sport waar ik niks van weet en niks mee heb. Hij heeft zijn eigen veilige haven gecreëerd. En hij is er nog goed in ook.” Aha, gloort Roland Garros al? Wimbledon?
Zou Sem ook gaan tennissen? Dan zal ik wat rustiger doen….kan Sem d’r ook wat meer van genieten.
Sem op stoom steekt het middenveld over…